Geboorteverhaal Sara

 Hoera!! Onze derde dochter is geboren. Ze heet Sara.

Aangezien onze oudste dochter flink aan de maat was bij haar geboorte, hadden wij ook deze derde zwangerschap weer recht op groei-echo's met 30 en 34 weken. Helaas bleek uit deze echo's dat onze dochter een flinke voorsprong had genomen op haar groei. Een geschatte voorsprong van maar liefst 4-5 weken! Reden voor de verloskundige om ons door te verwijzen naar de gynaecoloog. 

Ook bij de echo's in het ziekenhuis bleek deze grote voorsprong, dus de echoscopiste had zich niet vergist. We spraken meteen af dat we over twee weken terug zouden komen voor een nieuwe echo en om een datum voor inleiding af te spreken. 

Twee weken later. Datum geprikt. 
18 mei controle en strippen indien mogelijjk, 19 mei 's avonds melden voor ballon mocht dit nodig zijn. Als ballon niet nodig is mag ik me vrijdagochtend melden voor het breken van de vliezen en de bevalling. 

17 mei - controle bij de verloskundige. Op mijn verzoek gaat ze een inwendig onderzoek doen en wat blijkt? Al twee centimeter en ik word gestript. 
18 mei- controle bij de gynaecoloog. Er wordt nog even gauw gekeken hoe de kleine erbij ligt, keurig met koppie naar beneden maar nog niet helemaal vast. Ik word weer gestript en we spreken af dat de afspraak van morgenavond niet door hoeft te gaan in verband met de ontsluiting die er al is. Nog steeds 2 cm. 's Avonds komen mijn ouders ook bij ons aan. Wederom wil ik mijn moeder graag bij de bevalling hebben, en aangezien de reistijd enkele reis ruim 3 uur bedraagt, hebben we afgesproken dat ze al op woensdagavond naar ons toe komen. Fijn :
19 mei - helaas heeft twee keer strippen geen effect gehad. Flink traplopen en wandelen heeft ook geen zoden aan de dijk gezet. Ik neem mijn slaappil die de gyn mij heeft voorgeschreven in en ga om 22:00 uur naar bed.
20 mei - ik ben om 5 uur al klaarwakker. Pas om 6 uur mogen we bellen om ons aan te melden voor de inleiding (als het een drukke nacht is geweest en er dus geen plek is moeten we later weer bellen). We bellen en krijgen te horen dat we ons tussen zeven en half acht mogen melden. Actie! Douchen, laatste spullen in de tas en gaan!! We leggen onze dochters uit dat papa, mama en beppe hun babyzusje op gaan halen en vertrekken richting ziekenhuis.

Precies om half acht melden we ons bij de verloskamers en mag meteen een half uurtje aan de ctg. Helaas is er nog geen weeënactiviteit te bespeuren en ook de baarmoedermond is nog niet helemaal verstreken. Ik krijg twee pillen om dit proces te versnellen en mag me vier uurtjes gaan vermaken. We kletsen nog wat met elkaar en de verpleegkundige. Dit blijkt - heel toevallig - dezelfde verpleegkundige te zijn die ook aanwezig was bij de geboorte van onze tweede dochter. Na een uurtje besluiten we beneden naar het restaurant te gaan om te ontbijten. Thuis was me dat nog wat te vroeg en ik begin nu wel zin in wat te krijgen, man en mam ook overigens. 

Als we ons weer melden op de afdeling mag ik weer aan de ctg. Ik zie- en voel- dat de pillen effect hebben. De ctg laat al een leuk heuvellandschap zien ;)

Om 11.50 is de ontsluiting drie cm en worden mijn vliezen gebroken en vanaf nu gaat het snel. Tijden krijg ik niet meer mee, maar de weeën volgen elkaar in rap tempo op. Ze houden alleen nog niet heel lang aan. Rond half twee schat ik, krijg ik weer inwendig onderzoek. Buiten de wee is de ontsluiting nu ruim 5cm. Tijdens de wee is de onsluiting verder. Ik baal, want de weeen beginnen flink pijn te doen en ik had gehoopt dat er toch al wat meer zou zijn gevorderd. Ik vraag om de remifentanil-pomp. Zodra de pomp is aangesloten merk ik dat ik wat meer lucht krijg, de scherpe kantjes gaan wat van de weeën af, maar tegelijk voel ik me ook wat wazig, high. Ik kan al een tijd mijn ogen niet echt meer open houden maar krijg nog wel alles mee wat er om mee heen gebeurd. Ik vraag de mensen om me heen om stil te zijn als ik een wee heb want dit irriteert me en ik kan me niet concentreren op mijn ademhaling en azuurblauwe zee met parelwit strand waar ik in gedachten heen ga als ik een wee heb. 

Op een gegeven moment gebaar ik de arts-assistent en verloskundige in opleiding naast me (ze begeleiden samen de bevalling en zijn een super-team!) dat ze moeten maken dat ze weg komen. Ze snappen het niet en ik roep dat ik een bakje moet hebben want moet overgeven. Vier bakjes en het uniform van de verpleegkundige verder ben ik leeg-gespuugd. Hiermee neemt ook de intensitiviteit van de weeën toe en ik heb het idee dat mijn remi-pomp me niet meer helpt. Ik blijf drukken maar de weeën gaan er dwars doorheen. He wat? Ik moet persen! of poepen, maar gezien de situatie waarin ik zit lijkt persen me waarschijnlijker... maar... in mijn gedachten is de ontsluiting nog niet zo ver, dit kan niet, dit is te snel. (dit gebeurt dus in mijn hoofd...) Ik zeg wat er aan de hand is en de vk gaat voelen. Op de volgende wee mag je zachtjes meepersen krijg ik te horen. Tegen de verpleegkundige : ga Eefje gauw halen want het gaat nu wel heel snel. Een andere arts-assistent neemt de bevalling over want Eefje is een andere barende dame aan het verlossen. 

De eerste perswee dient zich al snel aan en ik druk mee, stop, nu niet verder duwen! De wee duurde niet zo lang en als ik door zou persen zou het hoofdje er volledig uitkomen en zou ik het risico lopen om volledig uit te scheuren... 
Zo snel als de eerste wee kwam, zo lang duurde de volgende. Drie minuten zaten er volgens mij tussen. De vk heeft Sara flink tegen moeten houden. Down under brandde het behoorlijk, maar na korte tijd zweefde ik weer boven mijn oceaan en parel witte strand en werd de pijn dragelijker. Ik geloof dat ik zelfs nog gezegd heb dat het lang duurde. 

Daar kwam de volgende wee, kom op Daan, je kunt het! En zo geschiedde. Om 15.22  gaf ik een flinke zet mee en voelde dat mijn derde dochter ter wereld kwam. Ik had gevraagd of ik haar zelf aan mocht pakken en dat mocht. Wat een wonderlijk gevoel om dit kleine meisje zelf op mijn borst te mogen leggen. Wat een overweldigend gevoel om weer mama te mogen worden! Wat een liefde voor dit kleine wezentje! 

Na even tot rust gekomen te zijn werd Sara gemeten en gewogen en kreeg een apgar van 9 en 10. Geslaagd met vlag en wimpel. Maar nu, het gewicht... 3995 gram, lengte 51.5, welke P-score krijgt ze? Bij een P95 of lager mogen we meteen naar huis, vanaf P96 moeten we een dag blijven voor de suikercontrole. Er wordt overlegd met de kinderarts en de arts-assistente komt met goed nieuws terug : we mogen toch gelijk vandaag naar huis! YES!! 

Er worden beschuitjes gebracht, wat te drinken en ik ga onder de douche. Om 17.30 mochten we naar huis, om 17.45 zaten we in de auto. 

Sara doet het geweldig!!